Glenn Gould

Glenn Herbert Gould (ur. 25 września 1932 w Toronto, zm. 4 października 1982 tamże) był kanadyjskim pianistą i kompozytorem, uważanym za jednego z najwybitniejszych interpretatorów muzyki poważnej XX wieku.

Znany z niekonwencjonalnych zachowań, ogromnej pamięci muzycznej i ekscentrycznego stylu gry, zasłynął m.in. dwoma odmiennymi nagraniami „Wariacji Goldbergowskich” Jana Sebastiana Bacha oraz studiami nad muzyką barokową i dodekafonią.

Po 1964 roku zrezygnował z koncertów na rzecz pracy studyjnej i realizacji audycji radiowych i telewizyjnych. Zmarł na udar mózgu, wkrótce po swoich 50. urodzinach.

Pseudonim

W dostępnych danych nie wskazano, aby Glenn Gould posługiwał się oficjalnym pseudonimem artystycznym. Nie używał żadnej innej nazwy podczas występów czy nagrań, znany był po prostu jako Glenn Gould.

Zawód

Glenn Gould był kanadyjskim pianistą i kompozytorem. Specjalizował się w muzyce poważnej, ze szczególnym uwzględnieniem dzieł barokowych. Znany był również jako twórca własnych transkrypcji oraz aktywny interpretator muzyki różnych epok.

Oprócz gry na fortepianie, okazjonalnie wykorzystywał także organy, między innymi w nagraniu „Die Kunst der Fuge”.

Obywatelstwo

Glenn Gould posiadał obywatelstwo kanadyjskie. Urodził się i mieszkał w Toronto, Ontario, Kanada, a całe jego życie i działalność artystyczna były ściśle związane z tym krajem.

Znak zodiaku

Glenn Gould urodził się pod znakiem Wagi. Jego data urodzenia przypada na 25 września, co klasyfikuje go właśnie jako przedstawiciela tego znaku zodiaku.

Data i miejsce urodzenia

Pianista przyszedł na świat 25 września 1932 roku w Toronto, w prowincji Ontario w Kanadzie. Miasto to stało się miejscem zarówno jego narodzin, jak i głównym ośrodkiem działalności artystycznej.

Data i miejsce śmierci

Glenn Gould zmarł 4 października 1982 roku w Toronto, Kanada. Śmierć nastąpiła 9 dni po jego 50. urodzinach, a bezpośrednią przyczyną był udar mózgu.

Kariera

Glenn Gould zaczął zyskiwać międzynarodowe uznanie dzięki nagraniu „Wariacji Goldbergowskich” Jana Sebastiana Bacha w 1955 roku. Później nagrał ponownie to dzieło w 1981, tworząc dwa odmienne interpretacyjnie wykonania.

W repertuarze Goulda znajdowały się także inne wielkie dzieła, takie jak „Die Kunst der Fuge”, „Das Wohltemperierte Klavier” czy koncerty i sonaty Ludwiga van Beethovena. Wykonywał utwory Arnolda Schönberga, Jeana Sibeliusa, Paula Hindemitha oraz Orlanda Gibbonsa, realizując również własne transkrypcje muzyczne.

Znaczącym faktem było zakończenie koncertowania na żywo w 1964 roku – odtąd skupiał się wyłącznie na pracy studyjnej. Występował także jako prowadzący programy radiowe i telewizyjne oraz był jednym z pierwszych pianistów z Zachodu, którzy koncertowali w ZSRR podczas zimnej wojny.

Styl i osobowość

Glenn Gould był znany z ekscentrycznego stylu gry – często podśpiewywał podczas grania, siedział na charakterystycznym niskim krześle wykonanym przez swojego ojca, a podczas kontaktu z ludźmi unikał bezpośrednich rozmów i nosił rękawiczki.

Posiadał niezwykłą pamięć muzyczną. Jego nietypowe zachowanie i szczególne zwyczaje sceniczne wyróżniały go na tle innych artystów.

W kręgach naukowych i artystycznych pojawiały się przypuszczenia, że mógł cierpieć na syndrom Aspergera lub inne zaburzenie ze spektrum autyzmu, jednak pozostawało to w sferze domysłów.

Instrumenty i repertuar

Gould grywał przede wszystkim na fortepianie, a w niektórych realizacjach wykorzystywał także organy, jak podczas nagrywania „Kunst der Fuge”.

Bogaty repertuar obejmował muzykę baroku, muzykę dodekafoniczną oraz utwory XIX i XX wieku. Cechą charakterystyczną było niewykonywanie utworów Fryderyka Chopina.

Upamiętnienie

Po śmierci Glenn Gould stał się bohaterem licznych filmów dokumentalnych, między innymi „Glenn Gould: Alchemik” (1974, reż. Bruno Monsaingeon) oraz „Życie wewnętrzne Glenna Goulda” (2009, reż. Michèle Hozer i Peter Raymont).

Goran Bregović
Grabaż
Grace Coddington
Grace Kelly
Graham Chapman